حقیقت آنکه ما ملتی بسیار بی عرضه و حقیر هستیم. چرا که هر بلای آسمانی و زمینی و انسانی که بر سرمان میاید را مصداقی برای "این نیز بگذرد" میبینیم و حتی برای زندگی بهتر حاضر به یک اعتراض حقیقی نیستیم و خدا را شکر میکنیم که "همینم هست، اگه نبود چی؟"

یک وقت هایی که خیلی تلویزیون نگاه کرده ایم و یا فشار زندگی لهمان کرده با اکانت های جعلی در فضای مجازی چهارتا استوری و توییت شیر میکنیم و به خیال خودمان مارتین لوتر شده ایم!

ما ملت ایران صدایمان فقط برای آزار همدیگر بلند است نه برای اعتراضی در خیابان

غیرتمان وقتی گل میکند که کسی نگاه چپ به خواهرمان بیندازد اما هیچوقت دم نمیزنیم که همان خواهر با مدرک فوق لیسانسش در حسرت یک شغل رده پایین مانده.

برای اعتراض به اعلام پنالتی غلط یک داور فضای مجازی را منفجر میکنیم اما زیر پست های مسئولین و حق خور فقط جوک میسازیم و البته که پر هستیم از چاپلوسی و تملق.

از دیشب بوی بنزین در اینستاگرام و توییتر پیچیده اما در شهر خبری از هیچ کداممان نیست که اعتراضی بکند، حرفی بزند.

ما ملت عقب مانده ای هستیم که هنوز در حسرت گذشته ایم و امید داریم که با تونل زمان به عقب برگردیم.  خنده دار نیست؟ دلمان میخواهد به عقب برگردیم، نشدنی! اما برای آینده ی حتمی و پیش رو هیچ گامی برنمیداریم.

من و ملت ایران بسیار بسیار بی عرضه ایم.

این روزها من آدم مهم تری شده ام. با رفتن خانم ز مسئولیتم سنگین تر میشود، حالا خاله یک پانیای دوست داشتنی هستم که باید الگوی خوبی برایش بشوم، توی خانه کمک حال مامان باشم و در برابر غر زدن های ننه کوتاه بیایم. در کنار همه اینها ارشد قبول بشوم و استخدامی شرکت کنم و هزار کار دیگر که باهم روی سرم میریزد. این روزها من غمخوار کسی هستم، بار غصه هایش را به دوش میکشم تا شاید کمی دلش آرام بگیرد. اما خودم که همان روز میان سردرگرمی های وسط خیابان گم شدم را پیدا میکنم تا شاید در این روزهایی که برایم به سختی میگذرد از این خاکستری ها عبور کنم.

این روزها خودم را میان مسئولیت های کوچک و بزرگم گم کرده ام.

دیشب دعا کردم هیچوقت موشک نبارد، هیچکداممان چتری نداریم روی سرمان بگیریم. کاش از آسمان باران ببارد تا بهار که شد گلهای زمین دوباره برویند. زمستان لاله های زیادی روی آسفالت خیابانها رویید. کاش بهار که آمد بنفشه ها برویند.

امروز از آسمان آدم بارید. همه شان توی دلشان آرزوها داشتند. جنگ نبود اما آدم ها سقوط میکردند. همه شان مردند. کاش آدم ها مثل بنفشه ها بودند. بهار که بیاید دوباره برویند